बाँचेकाहरूसँग त छँदै छैन म
मरेकाहरूसँग पनि छैन
तिमीलाई याद हुनु पर्छ अझै-
शरद ऋतुको एकबिहान
मैले बोकेको राजनीतिशास्त्र
र
केही युद्धका किताबहरू देखेर
कलेज जाँदा–जाँदै
बाटामै अपहृत भएको हूँ म
त्यसयता
बेठेगान छु आजसम्म
टाढाबाट कुनै प्रेमीले
पठाएको चिट्ठी
बाटामै गुमनाम भए जस्तो
यता घरमा
म जिउँदै रहेको भ्रम बोकेर
अन्धकारजस्तो बिश्वासमा बाँचिरहेका
मेरा बा–आमा
परदेश गएको छोरालाईझै
बल मागिदिइरहेछन् अझै
सुम्निमा–पारुहाङसँग
र दिर्घायुको कामना
गरिरहेका छन्
मन्साउँदै बाटाका सिमे–भूमे
तर
हरेक सपनाभरि
दुःख दिन आइरहने
मलाई थाहा छ-
परदेश गएको छोराजस्तो
फर्केर आउने छैन म
मरेकाहरूसँग पनि छैन म
बाँचेकाहरूसँग त छँदै छैन
यसरी
कतिञ्जेल बेपत्ता बनूँ
र दुःख दिऊँ सपनाभरि आएर ?
अब
छुटाइदिनु मेरा लागि
एकमुठी धान
एकमुठी मकै
एकमुठी कोदो
एकमुठी फापर
एकचिण्डो जाँड
एकचिण्डो पानी
एकथान खुकुरी
एकथान भाँडा
एकथान कपडा
एकटुक्रा अदुवा
खर्चलाई रु. एकको सिक्का
र बनाइदिनू-
म अट्नेगरिको एउटा घर -घरछेउमै
त्यसपछि
कहिल्यै दुःख दिन आउने छैन म सपनाभरि
शरद ऋतुको एकबिहान
मैले बोकेको राजनीतिशास्त्र
र
केही युद्धका
किताबहरू देखेर
कलेज जाँदा–जाँदै
बाटामै अपहरण गरेपछि
तिमीले जिउँदै गाडेको मेरो खबर
मेरा बा–आमालाई भनिदेऊ
कम्तीमा रात–रातभर
मेरो छायाले लखेट्दै
दुःख दिइरहने छैन उनीहरूलाई ।
(आज फाल्गुन १ गते । जनयुद्ध सुरु भएर किनारा लागेको पनि २५ बर्ष बितिसकेछ । तर युद्धको अध्यारो/उज्यालो असर अझै पनि बाँकी नै छ । युद्धमा हजारौं मारिए । कैयौं बेपत्ता भए । त्यही बेपत्ता मध्येका एक युवाको ऐठन हो- यो कविता । लेखक)
